در فرهنگ اصیل ما، وظیفهی تربیت فرزند بر عهدهی خانواده بوده است. با ورود مدرسه به فرهنگ ما، کارکرد خانواده در این زمینه دچار اختلال شد و در نتیجه رویکردهای متفاوتی در مواجهه با این چالش شکل گرفت: گروهی به مخالفت با آن پرداختند؛ گروهی آن را پذیرفتند و تسلیم شدند و گروهی برای تطبیق این پدیدهی وارداتی با فرهنگ بومی، تلاشی ناموفق داشتند.
در این میان عدهای در عین برخورد ایجابی با پدیده مدرسه، تلاش کردند آرمانهای بلند دینی خود را به استانداردهای ملموس اداره و راهبری مدرسه ترجمه کنند. چنین شد که در مدارس نوین اسلامی، برای تربیت نسلی متدین از ابزارهای تمدن جدید بهره بردند.
مرحوم علامه کرباسچیان از رادمردانی است که در میدان مدرسهداری، مبانی تربیت دینی و اخلاقی را به صورت عملی و کاربردی پیاده کرد و با تأسیس و ادارهی مدارس از سال 1335، یکی از الگوهای مدرسهداری دینی را تحقق بخشد. این الگوی مدرسهداری که اینک نزدیک شش دهه تجربه را پشتوانه دارد، برای ما سرمایهای بیمثال فراهم آورده است.
نگاشتن تجاربی که سینه به سینه منتقل شده، به یافتن دانشی از مدرسهداری منجر میگردد که به توشهی راه همهی دستاندرکاران امر تربیت تبدیل شود. مؤسسهی متن به اجرایی ساختن این مهم همت گماشته تا با کمک پیشکسوتان، استادان و مدیران این مدارس، تجارب گذشتهی آنان را مکتوب و مستند سازد.
نوشتار حاضر حاصل شش جلسه گفتوگو با جناب آقای اکبر خواجه پیری ، مدیر دبستان شمارهی 2 موسسهی علوی است؛ مجتمعی که به همت مرحوم آقای علامه کرباسچیان و با کمک عدهای از علاقهمندان به گسترش فضاهای تعلیم و تربیت اسلامی، بنا گذاشته شد. این نوشتار در 7 بخش تنظیم شده است:
- بخش اول: مدیر در یک نگاه
- بخش دوم: مدیر و نیروی انسانی
- بخش سوم: مدیر و دانشآموزان
- بخش چهارم: مدیر و والدین
- بخش پنجم: مدیر و تربیت دینی
- بخش ششم: روند تأسیس یک مدرسه
- پیوست: تصاویر
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.