زمانی شیخ بهایی به قرض زیادی (بیش از ۱۵۰۰دینار) مبتلا شد به گونه‌ای که از هیچ راهی قادر به ادای آن نبود و چند روز از شدت همّ و غم، از کارهای خود بازمانده بود.
وی نقل کرده که در همان ایام به دعایی برخوردم و تکرار کردم و از راهی که گمان نمی‌کردم در مدت کوتاهی دیون من ادا شد. دعای مزبور این است:
«اللَّهُمَّ أَغْنِنِی بِحَلَالِکَ عَنْ حَرَامِکَ وَ بِفَضْلِکَ عَمَّنْ سِوَاک‌»
یعنی خدایا با حلالت مرا از مال حرام، و با فضل خودت از غیر خودت، بی‌نیاز کن.

بعد از نمازها این را تکرار کنید و تعداد ندارد. مضمونش نیز بسیار عالی است.

[حدیث: رسول خدا صلی‌الله‌علیه و آله فرمود: یَا عَلِیُّ قُلِ اللَّهُمَّ أَغْنِنِی بِحَلَالِکَ عَنْ حَرَامِکَ وَ بِفَضْلِکَ عَمَّنْ سِوَاکَ فَلَوْ کَانَ عَلَیْکَ مِثْلُ صَبِیرٍ دَیْناً قَضَی اللَّهُ عَنْک‌. ای علی بگو: اللهم اغننی…، که اگر قرضی به اندازه کوه صبیر (کوه بزرگی در یمن) بر عهده تو باشد، خداوند آن را ادا می‌کند. (امالی صدوق؛ ص۳۸۸؛ ح۱۰) ]

جرعه‌ای از دریا، ج۴، ص۳۸۲