از بیانات آیت الله العظمی شبیری زنجانی، در کتاب جرعه‌ای از دریا
زمانی شیخ بهایی به قرض زیادی (بیش از 1500دینار) مبتلا شد به گونه‌ای که از هیچ راهی قادر به ادای آن نبود و چند روز از شدت همّ و غم، از کارهای خود بازمانده بود.
وی نقل کرده که در همان ایام به دعایی برخوردم و تکرار کردم و از راهی که گمان نمی‌کردم در مدت کوتاهی دیون من ادا شد. دعای مزبور این است:
«اللَّهُمَّ أَغْنِنِی بِحَلَالِکَ عَنْ حَرَامِکَ وَ بِفَضْلِکَ عَمَّنْ سِوَاک»
یعنی خدایا با حلالت مرا از مال حرام، و با فضل خودت از غیر خودت، بی نیاز کن.
بعد از نمازها این را تکرار کنید و تعداد ندارد. مضمونش نیز بسیار عالی است.
[حدیث: رسول خدا صلی‌الله‌علیه و آله فرمود: یَا عَلِیُّ قُلِ اللَّهُمَّ أَغْنِنِی بِحَلَالِکَ عَنْ حَرَامِکَ وَ بِفَضْلِکَ عَمَّنْ سِوَاکَ فَلَوْ کَانَ عَلَیْکَ مِثْلُ صَبِیرٍ دَیْناً قَضَى اللَّهُ عَنْک. ای علی بگو: اللهم اغننی...، که اگر قرضی به اندازه کوه صبیر (کوه بزرگی در یمن) بر عهده تو باشد، خداوند آن را ادا می‌کند. (امالی صدوق؛ص388؛ح10)]
جرعه ای از دریا، ج4، ص382
